نویسنده: نورالحق خادمی
موضوع: مهاجرت
ادامه:
کشورهای همسایه در اوایل با پیشانی باز به مهاجرین خوش آمد گفتند و جا دارد که تمام مردم ما از این کار انسانی و اسلامی‌شان تقدیر نموده یادآور آن الطاف باشند. همسایگان ما برای پذیرش و حمایت از آنان در جلب کمک‌های بین‌المللی سعی و تلاش کردند و این مهاجرین را در مناطق مسکونی خود جای دادند و زمینه کار و تحصیل اولادشان را مساعد ساختند. از طرف دیگر اوضاع نابسامانی داخلی افغانستان بیش از حد به درازا کشید، طوری که کشورهای همسایه از میزبانی طولانی‌مدت خسته شدند و هنوز هم مشخص نیست که آیا زمان و زمینه بازگشت درست مهاجرین چه زمانی فراهم خواهد شد؟
همسایگان به‌گونه رسمی برای ورود مهاجرین اجازه دادند اما همیشه با ایجاد قید و قیود عجیب‌غریب و گاه غیرانسانی به آزار و اذیت آنان پرداختند. شغل‌های پست و سخت برای افراد لایق و توانمند تعیین کردند و اولاد تحصیل‌کرده‌شان هرگز زمینه شغل آبرومند نیافتند. تمام مدت در جاده‌ها و بازارها با انواع توهین و تحقیر از جانب عموم (دولت و مردم) با قلبی پر از عقده و یا خستگی روحی و جسمی به خانه برگشتند. مردمی که از جفای حاکمان خائن و وطن‌فروش در کشور خویش به دیار غربت (ایران) با امید بهتر شدن اوضاع زندگی رفته بودند و سختی راه و مرگ در مسیر را به امید فردای بهتر برای خود و خانواده‌شان در پیش گرفته بودند با تحقیر، روزانه، به مرگ تدریجی از جانب دولت و ملت خودخواه و متکبر روبرو شدند. تنها سهولت مهاجرین در این کشور استفاده از مواد سوخت و اولیه (گاز، تیل، برق، آب و نان) به قیمت عادی ایران و پایین بودن هزینه نسبی تحصیل در بعضی مقاطع است. در حالی که بعضی از نانوایان به دروازه نانوایی خود می‌نویسند: «به افغانی نان نداریم».
سایه همسایه
